Opowiadanie

PEWNEGO RAZU W HOGWARCIE

Bohaterowie:

CLEMENTINE (CLEM) BENNETT — szóstoroczna Krukonka, której wydaje się, że w swojej pelerynie wygląda jak Upiór Opery;

FRED I GEORGE WEASLEYOWIE ­— Gryfoni o inteligencji wrodzonej, której nie wahają się użyć;

RUPERT MONROE — Ślizgon, który w sekrecie przed swoją babcią nocami, zamiast na spotkania Młodocianych Śmierciożerców, wymyka się na wieczorki poezji śpiewanej;

AIDEN ­— Krukon, który podobno miał się uczyć do owetumów, ale Fabuła wzywa go zbyt często;

PUCHATEK (gatunek: futrzyk) — kochane zwierzątko Clem o drugim, zdecydowanie mniej kochanym, obliczu;

SUSAN SUMMERS — współlokatorka Clem; pojawia się wtedy, gdy w tym zdominowanym przez chromosomy Y opowiadaniu potrzebny jest osąd kobiety;

SEVERUS SNAPE — tajemniczy i mhroczny nauczyciel eliksirów, który nocami czyta gotyckie romanse z wampirami;

TŁUM vel BEZIMIENNE POSTACIE — potrzebny/e, by wyrażać emocje ogółu w szczególnie emocjonujących sytuacjach;

HUMOR — podobno ktoś go gdzieś kiedyś widział.

Opowiadanie z założenia jest lekką komedią z romansem i akcją w tle. Akcja rozgrywa się podczas wydarzeń z czwartego tomu.

Jeśli gdzieś widzicie nawiązania do czegoś, które nie mają przypisów, wiedzcie, że nie kradnę, to jest tam specjalnie (to tak na wypadek, jakby pojawił się ktoś, kto zawsze i wszędzie czuje przemożną chęć, by naprawiać świat).

Ogromne podziękowania dla Nadii, która czuwa, by tekst nadawał się do czytania i podsuwa mi mnóstwo pomysłów. Jesteś wielka! Nadię możecie spotkać na Mirriel.

Jeśli coś się Wam nie podoba, uważacie, że dziury w fabule są większe niż Wielki Zderzacz Hadronów czy też humor jest tak głupi, że zapewne dzielę mózg z pantofelkiem, piszcie śmiało. Zawsze chętnie przygarnę konstruktywną krytykę (miłe słowa łechtające moje ego oczywiście też).